PREVIEW: Duizelingwekkende hoogte

Pas op: deze hoofdstukken bevatten spoilers voor mensen die Duizend hoog nog niet hebben gelezen

Proloog

Het zou nog uren duren voordat het lichaam van het meisje werd gevonden.
    Het was al laat, zo laat dat het ook weer vroeg genoemd kon worden – dat surrealistische, magische schemeruur tussen het einde van een feest en het aanbreken van een nieuwe dag. Het uur waarop realiteit vervaagt, wanneer vrijwel alles mogelijk lijkt.
    Het meisje dreef met haar gezicht naar beneden in het water. Boven haar uit torende een gigantische stad, met lichtjes als vuurvliegjes, stuk voor stuk een afzonderlijk persoon, een broos stipje leven. De maan tuurde onverstoorbaar over alles heen, als het oog van een oude god.
    Het tafereel had iets ongewoon vredigs. Water golfde om het meisje heen als een sereen, donker laken, waardoor het leek of ze alleen maar sliep. Slierten haar omlijstten in een zachte wolk haar gezicht. De plooien van haar jurk plakten vastberaden aan haar benen, alsof ze haar wilden beschermen tegen de kilte van de vroege ochtend. Maar het meisje zou het nooit meer koud hebben.
    Haar arm was uitgestrekt, alsof ze naar iemand reikte van wie ze hield, of misschien om een onuitgesproken gevaar af te wenden, of misschien zelfs uit berouw over iets wat ze had gedaan. Het meisje had beslist genoeg fouten gemaakt in haar veel te korte leven. Maar ze had niet kunnen bedenken dat die haar die avond allemaal zouden verpletteren.
    Per slot van rekening gaat niemand naar een feest in de verwachting te sterven.

Mariël
Twee maanden eerder

Mariël Valconsuelo zat in kleermakerszit op haar sprei in haar krappe slaapkamertje op de 103e verdieping van de Toren. Ze was omringd door talloze mensen, die slechts enkele meters van haar gescheiden waren door stalen wanden: haar moeder in de keuken, kinderen die door de gang renden en haar directe buren. Hun stemmen zacht en verhit terwijl ze weer eens ruzieden. Maar Mariël had net zo goed alleen op Manhattan kunnen zitten, zo weinig aandacht had ze voor hen.
    Ze leunde naar voren en drukte haar oude speelgoedkonijn tegen haar borst. Het waterige licht van een slecht ontvangen holo gleed over haar gezicht. Het verlichtte haar wipneus, prominente kaaklijn en haar donkere ogen, die nu vol tranen stonden.
    Voor haar flikkerde het beeld van een meisje met koperkleurig haar en doordringende ogen met goudkleurige vlekjes. Er speelde een glimlach om haar mond, alsof ze duizend-en-een geheimen had die niemand ooit zou kunnen raden, wat waarschijnlijk ook zo was. In de hoek van het beeld stond een klein wit logo: International Times Overlijdensberichten.
    ‘Vandaag treuren we om het verlies van Eris Dodd-Radson,’ begon de voice-over van het overlijdensbericht – het bericht was ingesproken door Eris’ favoriete jonge actrice. Mariël vroeg zich af wat voor absurd bedrag meneer Radson dáárvoor had neergeteld. De toon van de actrice was veel te opgewekt voor het onderwerp; ze had het net zo goed over haar favoriete fitnessoefeningen kunnen hebben. ‘Eris werd door een tragisch ongeval van ons weggenomen. Ze was pas zeventien jaar.’
    Tragisch ongeval. Is dat alles wat je te zeggen hebt wanneer een jonge vrouw onder verdachte omstandigheden van het dak valt? Eris’ ouders wilden waarschijnlijk alleen maar dat mensen wisten dat Eris niet zelf was gesprongen. Alsof iemand die haar ooit had ontmoet dat zou kunnen denken.
    Mariël had de overlijdensvideo al talloze malen gezien sinds hij vorige maand uitkwam. Intussen kende ze de woorden uit het hoofd. Ze vond hem nog steeds afschuwelijk – hij was te gepolijst, te zorgvuldig geproduceerd en het grootste deel was gelogen –, maar ze had weinig anders wat haar aan Eris herinnerde. Dus drukte Mariël haar groezelige oude knuffel tegen haar borst en bleef zichzelf kwellen door naar de video van haar vriendin te kijken, die te jong was gestorven.
    De holo toonde nu filmbeelden van Eris op verschillende leeftijden: een peuter, dansend in een magna-elektrische tutu die neonkleurig oplichtte; een klein meisje op felgele ski’s, die een berg af racete; een tiener op vakantie met haar ouders op een schitterend zonovergoten strand.
    Mariël had nooit in haar leven een tutu gehad. De enige keer dat zij in de sneeuw had gestaan, was toen ze zich in een van de wijken had gewaagd of op de gemeenschappelijke terrassen hier beneden op de lagere verdiepingen. Haar leven was compleet anders dan dat van Eris, maar toen ze nog samen waren, had dat helemaal niet uitgemaakt.
    ‘Eris laat haar twee geliefde ouders achter, Caroline Dodd en Everett Radson; en ook haar tante, Layne Arnold; oom, Ted Arnold; neef Matt en nicht Sasha Arnold; en haar oma van vaders kant, Peggy Radson.’ Haar vriendin, Mariël Valconsuelo, werd niet genoemd. En zij was de enige van dat hele zielige groepje – op Eris’ moeder na – die echt van haar had gehouden.
    ‘De afscheidsdienst wordt aanstaande dinsdag 1 november gehouden in de Sint-Martinskerk op de 947e verdieping,’ vervolgde de holoactrice, die eindelijk een beetje somberder klonk.
    Mariël had die dienst bijgewoond. Ze had achter in de kerk gestaan, met een rozenkrans in de hand. Ze had haar best gedaan om het niet uit te schreeuwen toen ze de kist bij het altaar zag staan. Het was zo meedogenloos onherroepelijk.
    Op het scherm verscheen een spontane foto van Eris op een bankje bij school. Ze had haar benen keurig onder de rok van haar geruite schooluniform gevouwen, haar hoofd hing achterover van het lachen. ‘Bijdragen ter nagedachtenis van Eris kunt u overmaken aan het nieuwe beursfonds van het Berkeley Voorbereidingsprogramma, de Eris Dodd-Radson Herdenkingsbeurs voor kansarme leerlingen die aan specifieke voorwaarden voldoen.’
    Specifieke voorwaarden. Mariël vroeg zich af of verliefd zijn op de overledene ook als specifieke voorwaarde gold. God, ze dacht erover zelf zo’n beurs aan te vragen, om te bewijzen hoe verknipt die mensen waren onder de schone schijn van hun geld en privileges. Eris zou de beurs belachelijk hebben gevonden; zelf had ze nooit enige interesse in school getoond. Een galafeest met chique auto’s was meer iets voor haar. Eris vond niets mooier dan een prachtige, glinsterende jurk, behalve misschien de bijpassende schoenen.
    Mariël leunde naar voren en stak haar hand uit, alsof ze de holo wilde aanraken. De laatste paar seconden van het overlijdensbericht bestonden uit nog meer beelden van Eris, waarop ze met haar vriendinnen lachte, die blonde die Avery heette en een paar andere meisjes van wie Mariël de namen niet meer wist. Dit deel van de film vond ze het mooist, omdat Eris daar zo gelukkig leek. Tegelijkertijd had ze er een hekel aan omdat zij er geen deel van uitmaakte.
    Het logo van de productiemaatschappij bewoog snel over het laatste beeld en toen dimde de holo.
    Dat was het dan: het officiële verhaal van Eris’ leven, voorzien van een International Times-stempel, en Mariël was verdomme nergens te bekennen. Ze was stilletjes uit het verhaal gewist, alsof Eris haar helemaal nooit had ontmoet. Er gleed een stille traan over haar wang.
    Mariël was doodsbang dat ze het enige meisje van wie ze ooit had gehouden zou vergeten. Ze was al een keer midden in de nacht in paniek wakker geworden, omdat ze zich niet meer voor de geest kon halen hoe Eris’ lippen omhoogkrulden als ze lachte, of hoe ze enthousiast met haar vingers knipte wanneer ze een ingeving had. Dat was de reden dat Mariël telkens opnieuw naar deze video keek. Ze kon haar laatste link met Eris niet voorgoed loslaten.
    Ze liet zich weer in haar kussens vallen en begon een gebed op te zeggen.
Normaal gesproken werd Mariël rustig van bidden. Het verzachtte de rafelranden van haar geest. Maar vandaag voelde ze zich verward. Haar gedachten sprongen voortdurend alle kanten op, glibberig en snel als hovercrafts op een snelweg, en ze kon er niet één te pakken krijgen.
    Misschien moest ze maar in de Bijbel gaan lezen. Ze pakte haar tablet en opende het programma. Ze klikte op het blauwe wiel om een willekeurig vers te openen – en schrok toen het haar leidde naar het boek Deuteronomium.
    Heb geen medelijden en eis oog om oog, tand om tand, brandwond om brandwond, kneuzing om kneuzing… Want Mij komt de wraak toe en de vergelding…
    Mariël leunde voorover; haar handen klemden zich stevig om de tablet.
    Eris’ dood was geen ongeluk met alcohol in het spel. Dat wist ze instinctief. Eris had die avond niet eens gedronken – ze had Mariël verteld dat ze nog iets ‘voor een vriend’ moest doen, zoals ze zelf had gezegd. Vervolgens was ze om de een of andere onverklaarbare reden naar het dak van Avery Fullers appartement gegaan.
    En Mariël had haar nooit teruggezien.
    Wat was er echt gebeurd in die koude ijle lucht, zo onmogelijk hoog? Mariël wist dat er zogenaamd ooggetuigen waren, die het officiële verhaal bevestigden dat Eris dronken was. Dat ze was uitgegleden en over de rand haar dood tegemoet was gevallen. Maar wie waren die ooggetuigen eigenlijk? Avery was in elk geval een van hen, maar hoeveel anderen waren erbij geweest?
    Oog om oog en tand om tand. Dat zinnetje bleef als een echo door haar hoofd weergalmen.
    Val om val, voegde een stem vanbinnen eraan toe.